Machinalnie rozkładałem pudełko, opakowanie po czymś .Zaskoczyło mnie racjonalne piękno tego kawałka tektury falistej. Nakleiłem go na płaską deskę i zacząłem nakładać warstwy farby. Wyrazisty kształt stawał się coraz bardziej otwarty na interpretacje. Przypomniały mi się rzeźbione sztukaterie ginące co kilka lat pod kolejnymi warstwami farby - odmierzającymi upływ czasu. Postawa, według której przystępując do malowania obrazu nie wiem o nim nic, wydaje mi się dziś jedynie możliwa. Skoro nie ma żadnych zewnętrznych powodów do tej pracy, to musi być coś w środku. Sama przyjemność malowania nie wystarczy. Istotą jest rodzaj dialogu między malującym i obrazem reprezentującym wszystkie powstałe do tej pory - porównywanie, przymierzanie aż do uzyskania pewności . T A K To,co powstało, było przecież we mnie od początku, ale w żaden inny sposób by się nie ujawniło. Znalazłem odpowiedź na pytanie :"PO CO ROBIĆ DZIEŁA SZTUKI , JEŚLI MOŻNA O NICH TAK PIĘKNIE MYŚLEĆ " — Text z XX wieku